Początki tymoterapii, czyli stosowania preparatów na bazie grasicy w celu wzmocnienia zdolności immunologicznych organizmu, to lata 60. XX wieku. Termin pochodzi od greckiego “thymus”, oznaczającego duszę, która według starożytnych Greków miała być zlokalizowana właśnie w grasicy.

Najbardziej zaawansowane badania nad tymoterapią prowadzą obecnie Niemcy, Polska, Włochy, Węgry i Izrael. Wśród polskich naukowców zajmujących się preparatami grasiczopochodnymi znajdują się wybitni specjaliści o rozpoznawalnych nazwiskach, m.in. profesorowie: Turowski, Czapliński, Dąbrowski, Skotnicki, Mazur. Jednym z największych pionierów w tej dziedzinie był słynny krakowski lekarz, prof. Julian Aleksandrowicz.

Pozytywny wpływ tymoterapii udokumentowano w przypadku wielu schorzeń. Zaliczają się do nich: wrodzony i nabyty niedobór odporności, nawracające lub przewlekłe infekcje górnych dróg oddechowych u dzieci i dorosłych, astma atopowa i infekcyjna, nawracająca opryszczka, półpasiec, aftowe zapalenie jamy ustnej, łuszczyca, sklerodermia, zapalenie skórno-mięśniowe, stwardnienie rozsiane, zapalenie wątroby typu B u dzieci i dorosłych, reumatoidalne zapalenie stawów, samoistna i polekowa hipoplazja szpiku, nerczyca sterydozależna. Specjaliści wskazują na znaczącą rolę tymoterapii w procesie leczenia chorób układu nerwowego: wspomaga ona reperację tkanek nerwowych oraz pozytywnie wpływa na równowagę mózgu oraz ogólnoustrojową.